Njeriu dikur e pyeste qiellin për përgjigje. Tani pyet një kuti që ndriçon. Dhe, në mënyrë ironike, sa më shumë përgjigje që marrim, aq më shumë e humbim ndjenjën që jemi duke jetuar diçka që ka peshë.
Në kohën e algoritmit, ku çdo emocion vlen vetëm nëse e sheh dikush tjetër, filozofia bëhet akt rebel. Jo për të qeshur. Jo për të korrigjuar botën. Por për të pasur guximin të pyesësh: “Po nëse nuk jam askush në rrjet, a ekzistoj vërtet?”
Zhurma që na mban zgjuar, por s’na lejon të dëgjojmë veten
Njëherë, Herakliti tha: “Gjithçka rrjedh.”
Sot gjithçka refresh-ohet.
Lëvizja nuk është më përparim, por shmangie. Nga dhimbja. Nga vetmia. Nga pyetjet që duan më shumë se një klik.
Por Herakliti kishte edhe një thënie tjetër që s’na e mësojnë shpesh: “Zoti është ditë dhe natë, dimër dhe verë, luftë dhe paqe, bollëk dhe uri.” Kuptimi nuk është te zgjedhja e njërës, por te të qenit i të gjithave në të njëjtën kohë.
Filozofia nuk është luks – është nevojë në epokën e shpërqendrimit
Parmenidi shkroi se “Qenia është, dhe nuk mund të mos jetë.” Por çfarë është “qenia” në një botë ku shumica e njerëzve jetojnë si projeksione, jo si vetëvete?
Kur Sofie mori letrën e parë, ajo nuk u çmend nga kurioziteti i përmbajtjes. U trondit nga vetë ekzistenca e pyetjes: “Kush je ti?”
Një pyetje që, në kohën tonë, është zëvendësuar me:
“Kush dukesh?”
“Sa ndjekës ke?”
“A ke qenë produktiv këtë javë?”
Nietzsche do të qeshte me këtë. duke thene “Kush ka një ‘pse’ për të jetuar, mund të përballojë çdo ‘si’.”
Ne nuk kemi mungesë mjetesh për të jetuar. Kemi mungesë kuptimi. Dhe filozofia është tentativa për të jetuar me vetëdije, jo thjesht për të mbijetuar.
Kërkimi për kuptim nuk është dobësi – është i vetmi luks që na ka mbetur
Të mendosh thellë në një botë të shpejtë është si të ecësh zbathur mbi qytet.
Të gjithë të shikojnë si të çuditshëm.
Por ti e ndjen që toka nën këmbë është e vërtetë.
Anaksimandri besonte se gjithçka lind nga e panjohura – apeiron.
Ajo që nuk mund të përkufizohet, por që na përfshin.
Në këtë epokë ku gjithçka duhet të ketë titull, tag, dhe përshkrim – të mendosh pa përkufizim është çlirim.
Dhe ti… kush je, kur s’po të sheh askush?
Kjo nuk është pyetje retorike.
Është pyetje që pret – jo një koment, jo një postim – por një jetë që i përgjigjet pa fjalë.
Në fund, ndoshta filozofia nuk na kërkon të lexojmë libra të mëdhenj.
Por vetëm të kemi guxim të shohim veten në sy, në një pasqyrë pa filtër, dhe të themi:
“Unë jam.”
Jo sepse të tjerët më thanë kështu.
Por sepse më në fund… jam kthyer te vetja ime.
Ky tekst është një ftesë. Jo për të menduar më shumë. Por për të ndaluar pak më gjatë te ajo që kemi harruar të ndjejmë. Sepse, siç thoshte Sokrati: “Jeta e paprovuar nuk ia vlen të jetohet.”
