Ka një boshllëk të çuditshëm që ndjehet kur je gjithmonë i rrethuar nga zhurma. E kam ndjerë edhe vetë — vonë natën, duke bërë scroll, duke dëgjuar zëra që s’janë të miat, dhe duke kuptuar se s’kam ndenjur vetëm me mendimet e mia prej ditësh.
Jetojmë në një kohë ku heshtja shihet si kërcënim, ku qetësia interpretohet si humbje kohe. Por s’e ndaloj dot veten nga kjo pyetje:
A mund të gjejë ndonjëherë urtësi një brez pa heshtje?
Heshtja nuk është vetëm mungesë zëri. Është hapësirë. E shenjtë madje. Aty ku mendja merr frymë, ku e vërteta flet ngadalë, dhe ku identiteti fillon të formohet. Në çdo traditë — urtësia ka lindur në heshtje. Profetët tërhiqeshin në male. Filozofët ecnin vetëm. Poetët sodisnin yjet pa e ndarë në rrjete sociale.
Por brezi ynë? Zgjohemi me tinguj. Reagojmë para se të mendojmë. Komentojmë pa kuptuar. Çdo sekondë është e mbushur — me opinione, performanca, gjykime, duartrokitje, dhe frikë.
E në këtë zhurmë konstante, jemi bërë të huaj për veten.
Urtësia nuk banon në zhurmë. Ajo rritet në heshtje — në reflektim të pakëndshëm, në kohë pa muzikë, pa pëlqime, pa ekran. Ajo lind kur kemi guximin të dëgjojmë atë zërin e vogël brenda vetes — atë që mbytet nga zërat e tjerë.
Por s’jam këtu për të dënuar zhurmën. E dua energjinë e brezit tim. Kureshtjen, nevojën për të folur, etjen për të qenë pjesë e diçkaje. E megjithatë, besoj thellë se
nëse duam thellësi, jo thjesht informata; të vërtetë, jo trende — duhet ta rimarrim heshtjen.
Ta bëjmë pjesë të përditshmërisë. Të rrimë vetëm, pa e zgjatur dorën drejt telefonit. Të ecim pa muzikë. Vetëm të dëgjojmë.
Heshtja s’na bën më pak.
Na bën më shumë.
Më të qartë. Më të mençur. Më të butë.
Sepse vetëm në heshtje, njeriu më në fund e dëgjon veten.
