Një reflektim filozofik mbi identitetin përtej etiketave që na cakton jeta
⸻
Njeriu lind në një botë që i jep formë pa pyetur.
Që në momentin e parë, i jepet një emër, një gjuhë, një fe dhe një kombësi.
I mësohet si të sillet, si të përshëndesë, si të lutet, si të veshë rrobat — e gjitha para se të kuptojë vetveten.
Dhe kështu, shumë njerëz ecin në jetë duke besuar se ajo që janë është pikërisht ajo që u është dhënë.
Por pyetja mbetet:
Çfarë ndodh nëse ia heqim njeriut të gjitha këto shtresa?
Nëse i marrim emrin, fenë dhe kulturën,
kush mbetet?
⸻
A është njeriu vetëm një bashkim etiketash?
Një flamur, një gjuhë, një besim dhe një mbiemër?
Apo ekziston diçka më thellë, më e qetë, më universale?
Kur i largon të gjitha shenjat e jashtme, mbetet një vetëdije e pastër.
Një ndjenjë që nuk flet me ndonjë gjuhë të caktuar.
Një sy i brendshëm që sheh pa gjykim.
Një shpirt që nuk ka kombësi, dhe nuk ka nevojë për tituj.
⸻
Filozofia lindore thotë se vetja është iluzion.
Fe të ndryshme thonë se njeriu është shpirt që udhëton nëpër kohë.
Disa mendimtarë perëndimorë thonë se identiteti ndërtohet me zgjedhje, jo me trashëgimi.
E vërteta është se shumica e njerëzve nuk e vendosin vetë kush janë.
Ata thjesht marrin një formë dhe e quajnë “unë”.
Por kur fillojnë të pyesin, kur fillojnë të heqin petët një e nga një,
atje diku mund të fillojë vetë njohja.
⸻
Nuk ka një përgjigje të vetme.
Disa do të thonë se njeriu është gjithmonë bashkë me kulturën e tij.
Të tjerë do të thonë se feja është themeli i ekzistencës.
Por dikush tjetër mund të pyesë:
Po nëse këto janë vetëm kostume që njeriu i vesh në këtë jetë?
Ndoshta, vetëm kur njeriu qëndron i zhveshur nga gjithçka që nuk ka zgjedhur vetë,
mund të fillojë të ndiejë kush është me të vërtetë.
⸻
Kush jam unë pa kulturën, fenë apo emrin tim?
Ndoshta një pyetje pa përgjigje të plotë.
Por ndoshta vetë pyetja është hapi i parë drejt së vërtetës.
⸻
“Scio me nihil scire.”
“E vetmja gjë që e di është se nuk di asgjë.”
