Një portret i gjallë për një artist që nuk flet vetëm me fjalë, por me dritën e muzikës së tij.
Në një cep të heshtur të Kosovës, midis mjegullës së historisë dhe aromës së erërave të Sharrit, lindi një brez artistësh që nuk kërkoi kurrë të bërtasë për t’u dëgjuar. Ata thjesht luanin kitarën. Dhe ajo fliste. Një brez që më shumë se famën, kërkoi tingullin e pastër. Një brez që, si gjethja që dridhet nga puhiza, e ndjente muzikën si një lëvizje të brendshme – siç e ndjen vetëm ai që e do artin si një shenjë të qartë të shpirtit.
Muzika e Kosovës është ngjizur në dhimbje dhe në dashuri, në zëra që mbanin mallin, por që nuk e mbysnin gëzimin. Aty, në atë gjysmë zjarri e gjysmë uji, lindin artistë si Agim Tejeci – një këngëtar, kantautor dhe kitarist i cili nuk ka nevojë për bujë, sepse ai është vetë nota që përkund zemrën.
Kush është Agim Tejeci?
Agim Tejeci është një emër që mund të mos shpërthejë në tituj, por shpërthen në kujtesë. Ai është një nga ata artistë që nuk bëjnë kompromise me ndjenjën – muzika e tij nuk është për të “goditur tregun”, por për të prekur njeriun. Me një kitarë që i rri si krah i dytë dhe një zë që tingëllon si kujtim, ai i këndon dashurisë, jetës, harresës dhe përmallimit.
Në një epokë ku shumë këngë ndizen si shkëndija dhe shuhen si hije, këngët e Tejecit mbajnë një zgjatje të pashpjegueshme. Ato janë si era e mëngjesit që sjell aromën e kafesë së parë – të natyrshme, të nevojshme.
Këngët që flasin më shumë se çdo biografi
“Shko dallëndyshe” – Përmallim për atdheun
Kjo këngë, publikuar në albumin Qaj Kitarja Ime (1991), është një lloj urimi e mallëngjimit për Kosovën. Dallëndyshja simbolizon fytyrën e zërit që udhëton nga plagët e largët të diasporës drejt vendlindjes. Teksti shpreh një urim të ëmbël:
“Shko në Kosovë, në vendin tim se jam përmallu… Kur takon nënën time, ndalu me i tregu… Sepse biri ka shumë kohë që është përmallu.”
Kjo nuk është thjesht një këngë, por një mesazh shpirti për ata që ndihen të huaj në tokën e vet. Ajo flet për dashurinë e përjetshme për atdheun, për mallin që rritet me çdo hap larg dhe për ndjesinë se vetëm zëri i dashur mund të sjellë ngushëllim.
“Dafina” – Një dashuri që mbijeton
Kënga vjen si një reminishencë dashurie me emrin Dafina. Ajo flet për një largim që vjen pa paralajmërim. Teksti i parë thotë:
“Ti më ishe shpresë e jetës… si nuk pate pak mëshirë, ikë dhe më le në vetmi.”
Dafina është herë objekt dashurie, herë simbole e ndjenjës që mbetet në kujtesë, duke ruajtur mallin dhe kërshërinë që nuk shuhet.
“Qaj kitarra ime” – Elegant dhe i ndjerë
Një elegji muzikore në formën e kitarës që qaj për dashuri të humbur. Teksti përcakton qartë ndjenjën:
“Një këngë për dashuri… jo një këngë hareje, por një elegji… Mund të ndoshta diku larg ajo më dëgjon.”
Këtu, kitarra bëhet pasqyrë e emocioneve të thella, një mënyrë për të artikuluar dhimbjen pa pasur nevojë për zë – vetëm tinguj dhe lot.
“Ylli i jetës time” – Dritë që shuhet
Në këtë këngë, Tejeci flet për dikë që njëherë ka dhënë kuptim jetës – ylli që ndriçoi zemrën e tij. Me metafora, ai e tregon ndjenjën e mungesës:
“Ylli i jetës sime ma nuk po shëndrit… kërkoj syt e saj, por askund si gjej.”
E përdorur disa figurative, këngëtarit i mungon e dashura që ka ikur, ndoshta përgjithmonë.
Më shumë se muzikë – një mungesë që ndihet
Agim Tejeci nuk është më aktiv në skenë. Ai e mbylli karrierën e tij disa vite më parë, duke lënë pas një katalog të vogël në numër, por të pamatshëm në ndikim. Në një botë ku gjithçka bëhet për një “klikim më shumë”, mungesa e artistëve si Agimi është e dukshme dhe shpesh, e dhimbshme.
Na mungon ai lloj arti që nuk përpiqet të na argëtojë, por të na kuptojë. Na mungojnë këngëtarët që nuk e shohin publikun si treg, por si bashkëudhëtar në dhimbje dhe dashuri. Na mungojnë këngët që nuk i harrojmë pas pesë ditësh, por që na rikujtohen pas pesëmbëdhjetë vitesh, kur dëgjojmë një akord të njohur.
Agim Tejeci mbetet një zë i rrallë – i heshtur, por i pashlyeshëm. Ai nuk kërkoi duartrokitje, por i mori pa kërkuar. Këngët e tij janë fjalë që nuk plaken. Dhe, si çdo gjë e çmuar, e kuptojmë sa vlen vetëm kur ndalemi – e dëgjojmë me kujdes – dhe kuptojmë se ai, si dallëndyshja në këngën e tij, na mungon. Dhe do të na mungojë gjatë.
