SHKALLA E GABUAR.

Një dorë e ngrirë prek një sipërfaqe të ftohtë.
Dhe trupi përgjigjet: ngrohtë.
Jo sepse realiteti ndryshoi, por sepse masa e matjes u prish.

Kjo nuk është ndjesi. Është gabim.
Por ndoshta gjithë përvoja jonë është gabim – një zbrazëti që përkufizon veten me mjete që dridhen.

Njeriu nuk e përjeton botën. Ai e korrigjon.
Trupi i tij, mendja e tij, historia e vetëdijes janë algoritme përshtatjeje.
Çdo ndjesi është kompromis midis asaj që është dhe asaj që durojmë.

Kjo është arsyeja pse ftohtësia mund të përkthehet si ngrohtësi.
Dhe dhimbja si normalitet.
Dhe vetmia si qetësi.
Nëse një iluzion zgjat mjaftueshëm, ai bëhet strukturë.

Ne nuk e dimë çfarë është e ngrohtë.
Ne dimë vetëm çfarë është më pak e ftohtë se dje.
Në këtë mënyrë, çdo e vërtetë është prishje krahasimi.

Ndoshta morali është vetëm një reagim ndaj një boshllëku më të thellë.
Ndoshta drejtësia është thjesht mungesa e një padrejtësie më të madhe.
Dhe dashuria – një temperaturë më e lartë e një boshllëku që përndryshe do të na ngrinte.

Nuk ka shpresë në këtë frazë.
Vetëm një vëzhgim i qetë, i pavlerë, i saktë.

Uji nuk ngrohet. Dora ka hequr dorë nga matja.